Nog maar net mocht ik elders in deze kolommen de lof zingen over de veelzijdigheid van het Noorse Kirkelig Kulturverksted, naar aanleiding van de nieuwe plaat van het SKRUK-koor, en al meteen leveren ze daar nog maar eens een bewijs van met deze plaat van de jonge songwriter Randi Tytingvåg en haar twee kompanen Dag Vagle en Erlend Aasland. Het is de platenfirma zelf die met de omschrijving “Norwegicana” op de proppen kwam en ik moet zeggen dat een etiket zelden meer trefzeker en correct was, want de lading wordt helemaal door de vlag gedekt.

De elf songs zitten helemaal in de vertelstijl van wat we doorgaans als “Americana” aanzien, maar door de manier waarop een en ander instrumentaal is aangekleed, merk je ook heel duidelijk dat het om muziek gaat, die uit het rijke Noorse muzikale landschap afkomstig is: een heel klein beetje weemoedigheid, een beetje terughoudendheid en wat klagerige klanken zijn als luisteraar je deel. Dit neemt niet weg dat de plaat haar titel helemaal waarmaakt: de samenwerking die Randi aanging met de veelvuldig gelauwerde dichter Helge Torvund werpt tijkelijk haar vruchten af en bracht een fraai geheel voort, vanuit hun beider gemeenschappelijke wens dat uit hun teksten een sprankeltje hoop en een straaltje licht zou schijnen. Vandaar ook de plaattitel: zelfs al lijkt het leven zwaar en lastig, zelfs al kun je nauwelijks door de donkere wolken heen zien, je moet altijd blijven beseffen dat er ergens licht is. Of je dat licht wil ontvangen en wat je er al of niet mee doet, dat beslis je zelf, maar het is er.

Best wel een rijke boodschap, die in de elf songs begrepen is, maar de manier waarop de heren Vagle en Aasland de muziek van Randi vertalen en in klanken omzetten met hun arsenaal aan snaren en -vooral- met hun geweldige harmoniezang, maakt dat je niet eens doorhebt dat de plaat drie kwartier lang duurt. De drie kregen wat hulp van een aantal van hun vrienden, waar we in deze kolommen wel eens vaker de loftrompet voor bovenhaalden:Knut Reiersrud is er met zijn Resonator en zijn Weissenborn; onze favoriete Hardanger fiddler Nils Økland is er en we horen ook de harmoniumklanken van diens maatje Sigbjörn Apeland, die binnenkort komt toeren met onze Donder en zal meespelen op de vierde plaat van dat gezelschap.

Nog één apart woordje over de duetzang op “Hovering Green”, de single die vanuit deze CD vooruit gestuurd werd: die stem is van Rita Eriksen, een echt grote naam in Noorwegen, die we eigenlijk hier pas leerden kennen, door haar duoplaat “Tideland”, die ze met Dolores Keane maakte. Wat die twee stemmen in dit nummer neerzetten, veroorzaakt -met garantie- kippenvel bij iedereen die niet uit plastic is opgetrokken. Het is echter niet het enige hoogtepunt in een merkwaardig perfecte plaat, waar je zonder moeite zes singles kunt uit distilleren. Heerlijke stuff !

(Dani Heyvaert)